Onze topsporters

François d’Haene

Drie ultratrails in hetzelfde jaar, winnaar van het Wereldkampioenschap Ultratrailrunning, haalt UTMB’S en de Diagonale des Fous binnen alsof het niets is, doet de Pierra Menta om ‘s winters in vorm te blijven, dat is François d’Haene ten voeten uit. Maar behalve zijn sport heeft François ook andere passies, waarin wijn en de Beaufortain een belangrijke rol spelen.

In 2010 kreeg François d’Haene het trailrunningvirus te pakken. Hij vond al snel zijn tempo en in korte tijd stond zijn naam tussen de winnaars. De afstanden werden langer en hij reisde steeds verder. In 2014 liep hij drie ultratrails (Mount Fuji, Mont Blanc, Diagonale des Fous), won ze en finishte als eerste in de Ultra Trail World Tour. Hij werd een referentie in deze sport en is nu een van die atleten waar we niet meer omheen kunnen. Toch heeft hij ook een ‘normaal’ leven. Gediplomeerd fysiotherapeut, maar met een passie voor wijn die de boventoon gaat voeren. In 2012 tikt hij een wijnboerderij in de Beaujolais op de kop. Hij is hiermee de eerste wijnboer-trailrunner in Frankrijk! Zonder af te zien van zijn lievelingsactiviteit, die hij eerder als een passie beschouwt dan een sport:

”Trailrunning is in eerste instantie een avontuur. Je gaat op ontdekkingsreis in jezelf en in nieuwe landschappen en. Het is dus heel belangrijk dat je het met plezier doet. Wat ook belangrijk is, is dat je het seizoen onderbreekt, dat je je benen af en toe rust gunt en geniet van andere dingen.”

Een van die ‘andere dingen’ op de lijst van François d’Haene, en niet op de laatste plaats, is de Beaufortain. Een grillige streek die hij de hele winter al skiënd, langlaufend, toerskiënd en, tegen het eind van de winter als de sneeuw hem eindelijk re ruimte geeft voor zijn trailschoenen, rennend doorkruist. François is gek op de landschappen van de Beaufortain. Hij heeft hier ongetwijfeld een trouw en hartelijk gastland gevonden waarin zowel de mens als de sportman gewaardeerd wordt. De sportman die eens per jaar zwaar op de proef gesteld wordt als hij tijdens de Pierra Menta de confrontatie aangaat met de beste skiërs ter wereld. Zeker een van de beste manieren om te trainen voor het record van de John Muir Trail, een trail die buiten alle categorieën valt: 359 kilometer en meer dan 14.000 m+ die hij uitrende in 2 dagen en 19 uur.

Marie Bochet

Skiester, gehandicapt? Zoek niet verder en hou het maar gewoon op kampioene! Marie Bochet heeft al zoveel titels op haar naam, zoveel medailles gescoord, al zoveel kristallen bollen in haar prijzenkast dat ze haar concurrenten dusdanig op afstand weet te houden dat ze bijna wegsmelten in het publiek. Toch houdt deze telg uit de Beaufortain haar voeten – of, liever gezegd, haar ski’s – stevig verankerd in haar geboortestreek.

Marie komt uit een boerengezin van de Beaufortain. Haar vader Yvon staat aan het hoofd van de melkcoöperatie en trekt elke zomer met zijn gezin naar de bergweiden, waar Marie buiten opgroeit ‘net zoals de kippen’! Zoals de meeste kinderen die inde bergen wonen, staat zij als kleuter al op de ski’s. Gesteund door haar broers en zussen leert ze skiën in de plaatselijke ski-clubs en doet zonder complexen mee aan wedstrijden voor ‘valide’ sporters. Marie is namelijk geboren met een misvormde linker onderarm. Op de middelbare school keert ze zich tot de wereld van de gehandicaptensport, waar ze al snel successen boekt. De Paralympische deuren gaan voor het eerst voor haar open in Vancouver (2010). Twee vierde plaatsen – een beetje frustrerend voor een grietje van 16 jaar dat droomt van goud – geven haar een niet te stillen vastberadenheid om door te zetten en te winnen. Tijdens de volgende Paralympics in Sotchi neemt ze geen genoegen met een paar podia, ze haalt alles binnen! Ze verlaat Sotchi met vier keer goud in de vier skisporten (afdaling, super-G, reuzenslalom en slalom), en doet dit dunnetjes over in Pyeonchang.

Na dit succes zou ze op haar lauweren kunnen rusten, maar nee, Marie traint gewoon door. Een kwestie van perfectie die haar en haar ski’s stuurt:

“Ik heb alles gewonnen wat ik kon winnen in een loopbaan, maar ik kan mijn skitechnieken nog verbeteren, ik ben er nog niet klaar mee.”

Met de Paralympische Spelen van Peking in 2022 in het vooruitzicht, waar ze op een andere manier tegenaan hoopt te kijken:

“Als ik meedoe aan de volgende Paralympics, dan doe ik dat niet zozeer voor de resultaten, maar eerder om het evenement echt te beleven, alsof het de laatste keer is. Dit is iets waaraan ik voor mezelf wil werken. Ook al zou ik echt veel zin hebben om een medaille binnen te halen, toch zou ik liever meedoen met een andere instelling. Ik weet maar al te goed wat dat betekent!”

Marie traint dus, en verbaas je niet als je haar tegenkomt in de Beaufortain, op haar speelterrein, waar ze woont en traint.